1600 de secunde învinşilor

aruncată lângă niște frunze descusute, din toată tinerețea nu rămâne nimic
imnul cioZvârtei poate
mâncam lângă biblie la ce oră voiam aveam atâta amar de timp cu cît vântul
bate mai puternic cu atât toamna se apropie mai lasciv de bocancii mei
slăbiciunile se aliniază în spatele meu și merg
ca soldații după mine în ordine alfabetică
fără să scoată vreun sunet

1600 de seconden voor de verslagenen

van de hele jeugd
overhoop gegooid naast een paar uit de naad gescheurde bladeren/
is er niets gebleven
het Loflied op de hOmp, misschien
ik zat elk uur wanneer ik maar wilde, te eten onder het bijbellezen, ik had zo onwijs veel tijd/
hoe harder de wind waait
hoe slijmeriger de herfst op mijn legerschoenen afkomt
de zwakheden vormen een rij achter me en lopen
mij als soldaten na, in alfabetische orde
zonder een enkel geluid te maken

absalom fără gratii

te întreabă ce ai
şi în câte moduri vei mai putea fi captiv
omului roşu cu cearcăne – neîncăpătoare milei
ziceai că mizantropia e o artă
restul s-a şters
absalom merge pe bicicletă prin cimitir
morţii poartă ca în filme pălării cu muşcate
prinse aiurea într-o parte
în coşul bicicletei sunt pietre funerare
fiecare gest repetat obsesiv devine astfel
o purificare
viaţa e violentă
doi oameni nu au voie să meargă pe stradă
cu aceeaşi aripă vor fi torturaţi apoi închişi
aripa noastră era aurie cu vârful alb
lângă fabrica de pensule
adam şi eva poartă catalige
merele sunt înlocuite de nori
mijlocii mari mici
singurele cuvinte care contează
ajung să nu mai fie niciodată rostite

absalom zonder tralies

vraagt wat er aan de hand is met jou
en op hoeveel manieren je nog gevangen kan zitten
rode man met wallen – niet groot genoeg om medelijden op te bergen
je zei dat mensenhaat een kunst was
de rest is uitgewist
absalom fietst door het kerkhof
doden dragen hoeden met geraniums als in films
zomaar aan één kant gespeld
in de fietsmand liggen graafstenen
elk obsessief herhaald gebaar wordt zo
tot een reiniging
het leven is vol geweld
twee mensen mogen niet op straat lopen
met dezelfde vleugel zullen ze gefolterd worden, en dan vermoord
onze vleugel was goudgeel met een witte punt
naast de penselenfabriek
lopen adam en eva op stelten
de appels zijn door wolken vervangen
gemiddeld groot klein
de enige woorden die tellen
die zullen nooit uitgesproken worden

van Raluca Blezniuc ( uit de bundel “”Imnul cioZvârtei”/ “Loflied op de hOmp”, dit jaar verschenen )